door Laura
•
12 mrt., 2020
Moeilijke woorden Hoe kwam het woord ‘Supercalifragilisticexpialidocious’ opeens in me op? Laat ik je even meenemen in mijn gedachtegang. Dit was ’s ochtends net nadat ik thee had gezet en vlak voordat ik mijn laptop open deed: "Iedereen is zo enthousiast over Game Based Coaching . Maar met enthousiasme betalen we de rekeningen niet. We moeten business binnenhalen. Gewoon bellen, ik ga in kaart brengen wie we tot nu toe hebben gesproken, wie enthousiast is en wie met ons wil samenwerken. Ja, mooi overzicht. Ik ga ze allemaal bellen. Ik doe het gewoon. Acquisitie....moeilijk woord eigenlijk. Ik denk dat iemand die niet van acquireren houdt expres voor dit woord heeft gekozen. Ik had het zelf kunnen bedenken. Net als dyslexie. Veel te moeilijk om te schrijven en dat is dan het woord voor mensen die moeite hebben met lezen en schrijven. Hmm, ik wilde in plaats van acquireren een blog schrijven, maar helaas. Wat voor mij voelt als een comfortabele weg en eerlijk is eerlijk, acquisitie-ontwijkend gedrag in de kaart speelt, is compleet verwoest door dit woord. Dyslexie....of is het dyslectie? Te lastig, te moeilijk. Nog een woord in de categorie ‘het zou ontspannend moeten zijn, maar heeft op mij een totaal andere uitwerking': cappuccino. Even googelen, want meestal schrijf ik het niet goed. Een cappuccinootje drinken is voor mij een vorm van ontspanning. Tenzij ik iemand via de app uitnodig om een cappuchinootje (ohja, zonder h en twee keer c, of eigenlijk drie keer c) te drinken. Voordat ik er een appje uitgooi ben ik al zo gestrest dat ik het ontspannen cappuccino-moment aan me voorbij laat gaan. Te lastig, te moeilijk, laat maar zitten." Acquisitie-angst Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds moet acquireren. Wat maakt toch dat ik dat zoveel mogelijk uitstel? Dat tijdens de noodzakelijke acquisitie opeens het woord Supercalifragilisticexpialidocious door mijn hoofd spookt en ik de noodzaak voel om mijn vocabulaire uit te breiden. Ik weet wel wat het is: angst. Bang om afgewezen te worden, bang om iemand te storen die totaal niet zit te wachten op mijn verhaal and last but not least: bang voor confrontaties en weerstand. En dat staat dan weer loodrecht tegenover mijn eerste drive om te acquireren, want iedereen met wie we gesproken hebben is juist zo enthousiast over ons en over wat wij doen. Blijkbaar hebben meer ondernemers last van acquisitie-angst. Klamme handjes, verhoogde hartslag en zenuwen in de buik. In de gesprekken die wij met andere ondernemers hebben gevoerd komt dit vaak ter sprake en ik hoor mezelf dan zeggen: “Je moet gewoon bellen. Het is inderdaad heel spannend, maar gewoon doen. Dat doen wij ook.” En met ‘wij’ bedoel ik mijn collega. Stop de tijd. Welkom bij de club Als we nou een clubje oprichten van Acquisitie Angsthazen. Een clubje waar we bij elkaar komen en we onze angsten uitspreken. Elkaar misschien wat goedbedoelde adviezen geven die we zelf niet opvolgen. Een hart onder de riem steken of wellicht een tip die kant noch wal raakt. Maar dat we het dan wel kwijt zijn, die acquisitie-angst. En dat we daarna de telefoon oppakken en gewoon gaan bellen. Omdat we zin hebben om mensen te informeren over wat wij doen. Omdat we ze de kans willen geven om deel uit te maken van onze wereld, onze producten en ze te verrijken met onze kennis. We hoeven er ook geen verkoopverhaal meer uit te gooien. Het enige wat we zeggen is: ‘Goedemiddag, supercalifragilisticexpialidocious’ en dan weet de persoon aan de andere kant van de lijn: dit is een gepassioneerde en gedreven ondernemer, met kennis van zaken en een mooi product. Iemand met wie we absoluut willen samenwerken. Ze heeft alleen een beetje last van acquisitie-angst. "Stuur maar een offerte." Hup, klap er op, de deal is rond en klaar. Op naar de volgende. Ging alles maar zo makkelijk als bij Mary Poppins. Dat zou mij een hoop stress schelen en zorgen voor meer ruimte in mijn hoofd, want laten we eerlijk zijn: 'Hippopotomonstrosesquippedaliofobie' is niet een woord dat ik dagelijks zal gebruiken.