De trigger De laatste paar maanden, zeg maar ongeveer vanaf 16 maart, had ik opeens tijd over om podcasts te luisteren en boeken te lezen over verschillende onderwerpen. Bijvoorbeeld brain balance van Charlotte Labee of de podcasts van Patrick Kicken , Leven Zonder Stress. Hele interessante onderwerpen en absoluut de moeite waard. Nou wil ik zeker niet pretenderen dat ik na het beluisteren van een aantal podcasts en het lezen van boeken over het brein ik mezelf als de vrouwelijke Erik Scherder zie. Verre van. Maar door de verplichte thuiszit ben ik telkens meer gefascineerd geraakt door ons brein en heb ik voor mijn doen ‘filosofisch’ zitten mijmeren. Onder andere over de comfortzone. Ergens in de podcast van Arjan en David van 365 dagen succesvol praten ze over kernwaarden en comfortzone. Langzaam werd de discussie van de heren naar de achtergrond gedrukt door mijn eigen hersenspinsels over comfortzone. De ontrafeling Hoe ver zit ik er naast als ik mijn hersenspinsels ontrafel? Bij comfortzone denk ik aan een behaaglijke zone waarin ik mij veilig en relaxt voel. Met een kleedje op de bank bijvoorbeeld. En een zak chips ernaast om het plaatje compleet te maken. Maar die comfortzone wil helemaal niet zeggen dat het comfortabel is. Die zone kan namelijk enorm schuren met iemands kernwaarden. Als iets buiten je comfortzone ligt, ligt het niet automatisch ook buiten je kernwaarden. Correct me if I’m wrong, maar zoals ik het heb begrepen zorgt ons reptielenbrein ervoor dat we kunnen overleven. Het handelt intuïtief. Het zoogdierenbrein zorgt voor onze veiligheid. Vechten of vluchten als er gevaar dreigt en neemt beslissingen op basis van emoties. Volgens de 1e verdieping staan voor ons oerbrein veiligheid en overleven voorop. Energie sparen voor als het echte gevaar dreigt, alleen bewegen als het strikt noodzakelijk is en eten als het kan om energie aan te vullen. Met deze informatie in mijn achterhoofd kijk ik nog eens naar mijn comfortzone. Weliswaar nog steeds met een kleedje op de bank en Netflix aan. Maar misschien is het mijn oerbrein die me lekker toestopt en goedpraat dat ik inderdaad beter op de bank kan blijven liggen. Ik moet immers energie sparen voor het echte gevaar. En als ik nu ga sporten, dan kan ik moe worden. Dat kunnen we niet hebben. Of misschien kan ik de groep niet bijhouden. Gênant! Dat moeten we voorkomen. Straks houd ik het niet vol, dat voelt als falen. Pijnlijk! Dat risico gaan we niet nemen. “Neem nog maar een chipje, je moet eten wanneer het kan om energie aan te vullen.” Geluk, persoonlijke ontwikkeling en kerwaarden staan niet bovenaan het lijstje van ons oerbrein. En dat snap ik ook, want persoonlijke ontwikkeling is niet het meest urgent als je op het punt staat om aangevallen te worden door een sabeltandtijger. De conclusie Tegenwoordig kunnen we stellen dat we als mens redelijk veilig zijn. Nou ja, als het gaat om direct gevaar van wilde dieren. Alleen is dit gegeven niet tot ons oerbrein doorgedrongen. En daar komt de schuring. Stel nu, avontuur is een belangrijke waarde voor me. Maar toch is er iets wat mij ervan weerhoudt om het avontuur op te zoeken. Bijvoorbeeld een eigen bedrijf starten, naar het buitenland verhuizen of bungeejumpen. Kan ik dan de conclusie trekken dat mijn oerbrein me veilig wil houden en wil beschermen? Zet ik daarom bepaalde stappen niet of onderneem ik in sommige situaties geen actie? Dat voelt helemáál niet comfortabel. Het schuurt met mijn waarden en het kan schuren met waar ik behoefte aan heb. Mijn voorstel: Laten we het geen comfortzone meer noemen. Het is een safetyzone waar ons oerbrein ons wil beschermen en ons veilig wil houden. Is die zone comfortabel? Nee, maar veilig is het wel. Nu ik me er van bewust ben dat ik niet in een comfortzone zit maar in een safetyzone, durf ik juist meer risico te nemen en dingen gewoon te doen! Thanks brainy, dat je me al die tijd hebt beschermd, maar vanaf nu neem ik het risico wel. En van wat lichaamsbeweging ga ik echt niet stuk. Ik heb te lang in mijn safetyzone gezeten dus ik ga een rondje hardlopen. Tot over 5 minuten, langer houd ik het niet vol. Of is dat mijn overschermende brein die spreekt en me liever op de bank houdt, veilig in de safetyzone?

Moeilijke woorden Hoe kwam het woord ‘Supercalifragilisticexpialidocious’ opeens in me op? Laat ik je even meenemen in mijn gedachtegang. Dit was ’s ochtends net nadat ik thee had gezet en vlak voordat ik mijn laptop open deed: "Iedereen is zo enthousiast over Game Based Coaching . Maar met enthousiasme betalen we de rekeningen niet. We moeten business binnenhalen. Gewoon bellen, ik ga in kaart brengen wie we tot nu toe hebben gesproken, wie enthousiast is en wie met ons wil samenwerken. Ja, mooi overzicht. Ik ga ze allemaal bellen. Ik doe het gewoon. Acquisitie....moeilijk woord eigenlijk. Ik denk dat iemand die niet van acquireren houdt expres voor dit woord heeft gekozen. Ik had het zelf kunnen bedenken. Net als dyslexie. Veel te moeilijk om te schrijven en dat is dan het woord voor mensen die moeite hebben met lezen en schrijven. Hmm, ik wilde in plaats van acquireren een blog schrijven, maar helaas. Wat voor mij voelt als een comfortabele weg en eerlijk is eerlijk, acquisitie-ontwijkend gedrag in de kaart speelt, is compleet verwoest door dit woord. Dyslexie....of is het dyslectie? Te lastig, te moeilijk. Nog een woord in de categorie ‘het zou ontspannend moeten zijn, maar heeft op mij een totaal andere uitwerking': cappuccino. Even googelen, want meestal schrijf ik het niet goed. Een cappuccinootje drinken is voor mij een vorm van ontspanning. Tenzij ik iemand via de app uitnodig om een cappuchinootje (ohja, zonder h en twee keer c, of eigenlijk drie keer c) te drinken. Voordat ik er een appje uitgooi ben ik al zo gestrest dat ik het ontspannen cappuccino-moment aan me voorbij laat gaan. Te lastig, te moeilijk, laat maar zitten." Acquisitie-angst Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds moet acquireren. Wat maakt toch dat ik dat zoveel mogelijk uitstel? Dat tijdens de noodzakelijke acquisitie opeens het woord Supercalifragilisticexpialidocious door mijn hoofd spookt en ik de noodzaak voel om mijn vocabulaire uit te breiden. Ik weet wel wat het is: angst. Bang om afgewezen te worden, bang om iemand te storen die totaal niet zit te wachten op mijn verhaal and last but not least: bang voor confrontaties en weerstand. En dat staat dan weer loodrecht tegenover mijn eerste drive om te acquireren, want iedereen met wie we gesproken hebben is juist zo enthousiast over ons en over wat wij doen. Blijkbaar hebben meer ondernemers last van acquisitie-angst. Klamme handjes, verhoogde hartslag en zenuwen in de buik. In de gesprekken die wij met andere ondernemers hebben gevoerd komt dit vaak ter sprake en ik hoor mezelf dan zeggen: “Je moet gewoon bellen. Het is inderdaad heel spannend, maar gewoon doen. Dat doen wij ook.” En met ‘wij’ bedoel ik mijn collega. Stop de tijd. Welkom bij de club Als we nou een clubje oprichten van Acquisitie Angsthazen. Een clubje waar we bij elkaar komen en we onze angsten uitspreken. Elkaar misschien wat goedbedoelde adviezen geven die we zelf niet opvolgen. Een hart onder de riem steken of wellicht een tip die kant noch wal raakt. Maar dat we het dan wel kwijt zijn, die acquisitie-angst. En dat we daarna de telefoon oppakken en gewoon gaan bellen. Omdat we zin hebben om mensen te informeren over wat wij doen. Omdat we ze de kans willen geven om deel uit te maken van onze wereld, onze producten en ze te verrijken met onze kennis. We hoeven er ook geen verkoopverhaal meer uit te gooien. Het enige wat we zeggen is: ‘Goedemiddag, supercalifragilisticexpialidocious’ en dan weet de persoon aan de andere kant van de lijn: dit is een gepassioneerde en gedreven ondernemer, met kennis van zaken en een mooi product. Iemand met wie we absoluut willen samenwerken. Ze heeft alleen een beetje last van acquisitie-angst. "Stuur maar een offerte." Hup, klap er op, de deal is rond en klaar. Op naar de volgende. Ging alles maar zo makkelijk als bij Mary Poppins. Dat zou mij een hoop stress schelen en zorgen voor meer ruimte in mijn hoofd, want laten we eerlijk zijn: 'Hippopotomonstrosesquippedaliofobie' is niet een woord dat ik dagelijks zal gebruiken.

“Game Based Coaching, wat is dat nou eigenlijk?” “Ik ben nu wel heel benieuwd naar jullie games!” "Is het een digitaal spel?" "Maar speel je dan alleen of in een team?" Na ons enthousiaste betoog over wat wij doen, kregen we steeds vaker zulke vragen. Die vragen hebben we zo goed en zo kwaad als we konden beantwoord maar om daadwerkelijk iemand mee te nemen in Game Based Coaching, was er meer nodig. HR-dag Dat besef hadden we in 2019 ook al. Toen lag er een idee op de plank om een HR-dag te organiseren. De datum was al geprikt, het zou ergens in oktober plaatsvinden. We hadden nog geen invulling voor die dag maar we hadden er het volste vertrouwen in dat het allemaal wel goed zou komen. Toch bleven we alle organisatorische onderdelen uitstellen. En zoals we allemaal weten, met alleen het prikken van een datum heb je nog geen event georganiseerd. Er moet actie worden ondernomen. Dus wij namen zoals elke maandagochtend de taken door die op ons lijstje stonden; afvinken, bijstellen en toevoegen. Eenmaal aangekomen bij 'de HR-dag' werd er wat onverstaanbaars gemompeld door de één, dat onverstaanbare werd goedgepraat door de ander en zo konden we ons lijstje verder afwerken. Deze cyclus voltrok zich enkele weken achter elkaar, waarbij op een gegeven moment zelfs het onverstaanbare gemompel achterwege werd gelaten. In deze kunnen wij Mason Cooley alleen maar gelijk geven: “Uitstel maakt gemakkelijke dingen moeilijk en moeilijke dingen nog moeilijker.” Totdat.... we kennis maakten met Ingeborg en Bert van Couleur-Locale. Zij nodigden ons uit voor hun workshop, zodat we hun zelf ontwikkelde energiemeter konden ervaren. Vol enthousiasme liepen we na de workshop naar buiten en opeens viel de invulling van de "de HR-dag" op zijn plaats. Punt 1: Het was helemaal geen HR-dag. Het was een Inspiratielab. Wij geloven in Game Based Coaching, we weten dat onze theorie goed in elkaar zit dus laat alle experts, coaches, recruiters, HR-managers enzovoorts maar komen, zodat wij ze kunnen inspireren. Punt 2: Ahoy hoeft niet vol. We hadden het in ons hoofd veel te groot gemaakt. Als wij mensen willen inspireren en ze laten ervaren wat Game Based Coaching doet, lukt dat in een kleinere groep veel beter. Punt 3: Wij kunnen dit! Wij zijn expert op het gebied van Game Based Coaching. Zo, dat is eruit, we hebben het de wereld ingeslingerd! En nu doorpakken! Mister I.M. Poster Het was absoluut enorm spannend. Helemaal toen de uitnodigingen de deur uit waren. Vanaf dat moment konden we niet meer terug en gingen we er vól voor. Met de eerste aanmeldingen die binnen druppelden, kwam ik voor een onaangename verrassing te staan. Mr. I.M. Poster had zichzelf toegevoegd aan het lab. Ai. Een gast die ik er liever niet bij heb op het moment dat we voor het eerst gaan vertellen dat we expert zijn op het gebied van Game Based Coaching. Voor wie hem niet kent, hij werd in de jaren '70 geïntroduceerd door psychologen en onderzoekers. Hij geeft je het gevoel incompetent te zijn, een oplichter die op het punt staat door de mand te vallen. Wellicht dat hij beter bekend is onder de naam het imposter sydrome. Omdat wij zo sterk geloven in wat wij doen en kunnen, hebben wij besloten de deelnemerslijst aan te passen. Met de afmelding van I.M. Poster en de aanmelding van 18 professionals was zowel het eerste als het tweede Inspiratielab een groot succes en kunnen we niet wachten tot het volgende lab. Volgens verschillende bronnen komt het imposter syndrome vooral voor bij getalenteerde en succesvolle vrouwen. En daar willen we het graag bij laten! Op 2 april organiseren wij ons volgende Inspiratielab. Wil je meer weten over Game Based Coaching? Je bent zeer welkom!

Mocht je de decembermaand de tijd nemen om uit te dokteren welke goede afspraken jij met jezelf gaat maken voor 2020, dan is Google altijd handig. Als je namelijk googelt op ‘goede voornemens’ verschijnen er talloze lijstjes met goede voornemens waaruit je kan kiezen. Altijd handig als je nog niet zeker weet welk goed voornemen bij jou past, of als je überhaupt geen goed voornemen kunt bedenken, maar wel wil meedoen doen met alle goede voornemens.